Земская рэформа ў Віленскай, Мінскай і Магілёўскай губернях, яе значэнне

2.         Земская рэформа ў Віленскай, Мінскай і Магілёўскай губернях, яе значэнне

У 1864г. у Расii пачалася земская рэформа, якая прадугледжвала стварэнне ў паветах i губернях выбарных земскiх устаноў для кiраўнiцтва народнай асветай, аховай здароўя, гаспадарчай справай. Аднак на Беларусь, Лiтву i Правабярэжную Украiну гэты прынцып не распаўсюджваўся па палiтычных матывах: царскi ўрад пасля паўстання 1838-1864 гг. не давяраў мясцовым польскiм памешчыкам і асцерагаўся ўзмацнення польскага ўплыву ў земскіх выбарных органах.

Земская рэформа (Становішча аб губернскіх і павятовых земскіх установах) - буржуазная рэформа, выкліканая неабходнасцю прыстасаваць самадзяржаўны лад Расеі да запатрабаванняў капіталістычнага развіцця, імкненнем царызму прыцягнуць на свой бок лібералаў у барадзьбе з рэвалюцыйным рухам. "... Земская рэформа была адным з тых саступакаў, якія адбіла ў самадзяржаўнага ўрада хваля грамадскай узрушанасці і рэвалюцыйнага націску". Праект “Земская рэформа 1864” распрацоўваўся з 1859 камісіяй пры міністэрстве ўнутраных спраў (старшыня Н. А. Милютин, з 1861 - П. А. Валуев). Падпісанае царом "Становішча" аб земскіх установах адлюстравала розныя інтэрасы дваранскіх груповак. Паводле "Становішчу" 1864, ствараліся губернскія і павятовыя земскія зборы і земскія ўправы. У аснову выбарчай сістэмы былі пакладзены выбарнае, маёмасны (цэнз) і саслоўнае пачатку. Выбарнікі дзяліліся на 3 курыі: павятовых землеўладальнікаў, гарадскіх выбарнікаў і выбарных ад сельскіх грамадстваў. Правам удзелу ў выбарах па 1-й курыі карысталіся ўладальнікі не менш за 200 дес. землі, уладальнікі прамысловых, гандлёвых прадпрыемстваў або інш. нерухомай маёмасці на суму не ніжэй 15 тыс. руб. або які прыносіць прыбытак не меней 6 тыс. руб. у год, а таксама ўпаўнаважаныя ад землеўладальнікаў, грамадстваў і ўстаноў, якія валодалі не меней 1/20 цэнзу 1-й курыі. Выбарнікамі гарадской курыі былі асобы, якія мелі купецкія пасведчанні, уладальнікі прадпрыемстваў або гандлёвых устаноў з гадавым абарачэннем не ніжэй 6 тыс. руб., а таксама ўладальнікі нерухомай уласнасці на суму ад 500 руб. (у невялікіх гарадах) да 3 тыс. руб. (у буйных гарадах). Ад выбараў, т. ч., адхіляліся працоўныя, дробная буржуазія, інтэлігенцыя. Выбары па сялянскай курыі былі многасцяпеннымі: сельскія грамадствы выбіралі прадстаўнікоў на валасныя сходы, тыя - выбарнікаў, а апошнія - галосных у павятовы земскі збор. Губернскія галосныя абіраліся на павятовых земскіх зборах. Сістэма выбараў забяспечвала значную перавагу ў земствах абшарнікаў. Старшынямі губернскіх і павятовых з'ездаў былі правадыры дваранства.

 Земскія зборы і ўправы былі пазбаўлены права як установы мець зносіны паміж сабой, яны не мелі прымусовай улады, паліцыя ім не падпарадкоўвалася; іх дзейнасць кантраляваліся губернатарам і міністрам унутраных спраў, якія мелі права прыпыняць выкананне любой пастановы земскага збору. Асцерагаючыся ўплыву земскіх устаноў, урад надало ім права ведаць толькі мясцовымі гаспадарчымі справамі: утрыманнем шляхоў паведамлення, будаўніцтвам і ўтрыманнем школ і лякарань (для чаго земства абкладвалі насельніцтва мясцовымі зборамі), "апекай" аб развіцці мясцовага гандлю і прамысловасці і г.д.

 Земская рэформа 1864 праводзілася не паўсюдна і не адначасова. Да канца 70-х гг. земства былі ўведзеныя ў 34 губернях Еўрапейскай Расеі і ў Вобласці войска Данскога (у 1882 ліквідаваныя). Шматлікія нацыянальныя і інш. раёны Расійскай імперыі земств не мелі. Нягледзячы на абмежаванасць Земская рэформа 1864, яна садзейнічала развіццю мясцовай ініцыятывы, буржуазнай гаспадаркі, буржуазнай культуры і была крокам на шляху ператварэння феадальнай манархіі ў буржуазную. "Контррэформы" канца 80-х - пачатку 90-х гг. значна павузілі дзейнасць земств.

Земская рэформа 1864 г. была распаўсюджаная на тэрыторыі Беларусі толькі ў 1911 г. і кранула толькі Віцебскую, Менскую і Магілёўскую губернii. Гэта стала чыннікам адсутнасці земств у Віленскай і Гарадзенскай губернях, дзе вага каталіцкага насельніцтва была значнай. Па гэтым жа прычынам з вялікім спазненнем і істотнымі адступамі ад статуту праводзілася ў Беларусі і судовая рэформа.

 У Беларусі (толькі ў Віцебскай, Магілёўскай і Менскай губернях) закон аб земскіх начальніках быў уведзены толькі ў 1900 г.

 "Буйнымі асаблівасцямі адрозніваецца арганізацыя земскіх устаноў, уведзеная ў 1911 году ў губернях Віцебскай, Валынскай, Кіеўскай, Менскай, Магілёўскай і Падольскай, - заканадавец імкнуўся даць перавагу на выбарах асобам рускага паходжання" Такім чынам, земская сістэма выбараў у Валынскай, Кіеўскай і Падольскай губернях мела абмежаванні саслоўнага, маёмаснага ярка выяўленага нацыянальнага характару.

 Дзяржаўная дума прыняла законапраект, які пасля правалу ў Дзяржаўнай радзе стаў законам 14 сакавіка 1911 г. у парадку ўжывання 87 артыкулы Асноўных дзяржаўных законаў. Іста яго зводзіцца да наступнага.

1. Выбары па саслоўях у адрозненне ад цэнтральных губерняў Расіі, дзе дзейнічалі земскія ўстановы на аснове Становішча 1890 г., адмяняліся. Земства, такім чынам, станавілася безсаслоўнымі. Замест саслоўных курый уводзіліся дзве нацыянальныя - польская і руская (куды залічаліся ўсе не палякі). Прадстаўніцтва ад кожнай нацыянальнасці штучна фіксавалася па двух прыкметам: адсотку насельніцтва дадзенай нацыянальнасці ад агульнай колькасці насельніцтва павета і адсотку каштоўнасці якія належылі яму нерухомых маёмасцяў.

2. закон меў не меней ярка выяўленую класавую сутнасць. Ён не дапушчаў у земства большасці сялянскіх дэпутатаў.

3. Асноўнае новаўвядзенне складалася ў паніжэнні напалову ў параўнанні з цэнтральнымі губернямі Расеі маёмаснага цэнзу для атрымання права ўдзелу ў выбарах земскіх галосных, г. зн. выбарнікамі павятовых земскіх галосных станавіліся не толькі буйныя, але і сярэднія ўласнікі.

 Уводзячы земскія органы самакіраванні ў заходніх губернях, царскі ўрад пераследвала мэты абвастрыць тут і без таго моцную нацыянальную розніцу, умацаваць пазіцыі і ўплыў рускіх абшарнікаў і праваслаўнага духавенства сярод сялян, стварыць спрыяльныя ўмовы для палітыкі іх русіфікавання і дужання з нацыянальна-вызваленчымі памкненнямі. Нарэшце, уводзіны земства давала магчымасць пакончыць з манаполіяй каталіцкага прадстаўніцтва ў Дзяржаўнай радзе ад заходніх губерняў.

Такія прычыны і ўмовы выклікалi да жыцця закон 14 сакавіка 1911 г. аб ужыванні Становішча аб земскіх установах 12 чэрвеня 1890 г. да губерняў Віцебскай, Валынскай, Кіеўскай, Менскай, Магілёўскай і Падольскай.

Земскае самакіраванне з 1890 гады ператваралася з ўсесаслоўнага ў саслоўнае, вяртаючыся на асновы адміністрацыйнай прылады XVIII стагоддзя. У земствах, пачыная з 1890-х гадоў сялянскае прадстаўніцтва рэзка скарачалася, але ў яго ўліліся адукацыя ў земскіх школах, гімназіях, вучэльнях.

Да 1912 г. земства заснавалі 40000 пачатковых школ, каля 20000 лякарань, сетка бібліятэк, чытальняў, аптэк, фельчарскіх пунктаў. Для выканання сваіх функцый земства атрымалі права абкладваць падаткамі насельніцтва і наймаць службоўцаў. Земскі бюджэт вырас з 1865 да 1912 гг. у 45 раз, склаўшы 254 млн. руб. 30% земскіх выдаткаў у 1912 г. ішло на народную адукацыю, 26% на ахову здароўя, 6,3% на развіццё мясцовай гаспадаркі, 2,8% на ветэрынарную справу. На службе ў земскіх управах у 1912 г. складалася каля 150000 адмыслоўцаў настаўнікаў, лекараў, аграномаў, ветэрынараў, статыстыкаў і інш.

Літаратура

Именной указ Николая II о Положении, о губернских и уездных земских учреждениях – распространении действия Положения на губернии Витебскую, Минскую и Могилёвскую. (Извлечение). 1911 г. // История Беларуси в документах и материалах.–Мн., 2000. С.243–244.

Гісторыя Беларусі: У 2 ч. Ч.1.–Мн., 2000. С.327–334.

Гісторыя Беларусі з 1795 г. да вясны 1917 г.: Вуч. дапам.–Мн., 2001. С.295–309.

Сталыпінская аграрная рэформа і яе ажыццяўленне на Беларусі // З гісторыі эканамічных рэформаў на Беларусі: Метад. зб.–Мн., 1994. Вып. 1.

Эканамічная гісторыя Беларусі.–Мн., 1999. С.196–205.

Энцыклапедыя гісторыі Беларусі: У 6 т. Т.1–6.–Мн., 1991–2001