Статыстыка сельскай гаспадаркі

3. Статыстыка сельскай гаспадаркі

Ваенныя дзеянні на тэрыторыі Беларусі ў 1917 – 1920 гг., безумоўна, не з’яўляліся спрыяльнымі ўмовамі для статыстычнай працы. Да таго ж палітыка харчразвёрсткі яшчэ магла грунтавацца на прыблiзных, агульных уяўленнях аб велічыні ўраджаю і запасаў асобных сельскагаспадарчых прадуктаў. Аднак асэнсаванне неабходнасці змен у эканамічнай палітыцы патрабавала дакладнага вывучэння праблемы. І ўрэшце, у 1920 г. ЦСУ РСФСР праводзіць першы ў савецкай краіне сельскагаспадарчы перапіс.

Увогуле ў гісторыі савецкай сельскагаспадарчай статыстыкі акрэсліваюцца два асноўныя перыяды: першы – да 1930 г., другі – з пачатку суцэльнай калектывізацыі вёскі. На працягу першага перыяду вывучэнне спраў у сельскай гаспадарцы праводзілася ЦСУ. У цэнтры ўвагі статыстыкі 1920-х гг. знаходзілася індывідуальная гаспадарка. Склаліся наступныя формы абследаванняў: дынамічныя ці «гнездавыя» перапісы, вясеннія (асеннія) апытанні і бюджэтныя абследаванні. З пачаткам жа масавай калектывізацыі статыстычнае вывучэнне базіруецца на гадавых справаздачах калгасаў і саўгасаў, да таго ж гэтае вывучэнне праводзілася пад кантролем тых, хто распрацоўваў планавыя паказчыкі.

Такім чынам, пачатак статыстычнага вывучэння сельскай гаспадаркі можна звязваць з перапісам 1920 г. Перапіс ахапіў пераважную большасць сельскагаспадарчых рэгіёнаў краіны. Аднак праграма вывучэння была абмежаванай, надзейнасць паказчыкаў, сабраных ва ўмовах ваеннага
часу, – невысокай, а сам матэрыял у пасляваенны час хутка састарэў.

Большае значэнне мела апытанне насельніцтва аб формах землекарыстання, праведзенае ў тым ліку і ва Усходняй Беларусі ў апошнія месяцы 1920 г. Анкеты запаўняліся не кожным селянінам паасобку, а адказнымі работнікамі сельскіх Саветаў. Аднак не магчымыя хібы азначанага апытання сталі перашкодай для публікацыі яго вынікаў. Галоўнае: яны не адпавядалі канцэпцыі аб росце цікавасці вяскоўцаў да калектыўных гаспадарак і ідэалагічнай схеме аб «прышчэпаўшчыне». Бо на пытанне: «пры якой з формаў землекарыстання дасягаецца лепшая апрацоўка глебы» – каля 88% апытаных адказалі: «пры хутарской» і 78% рэспандэнтаў вызначылі: насельніцтва іх сельсаветаў імкнецца пераважна да хутарской формы.

У 1920-х гг. найбольш распаўсюджанымі былі два віды выбарачных абследаванняў: дынамічныя (ці гнездавыя) перапісы і асенне-вясеннія апытанні. Дынамічныя перапісы праводзіліся штогод з 1921 па 1929 г. (выключаючы 1928 г.) пераважна ў адных і тых жа тыповых для пэўнай прыродна-гаспадарчай зоны групах паселішчаў («гнёздах»). Сістэматычнае назіранне за адной групай гаспадарак праводзілася па шырокай праграме (рабочая сіла, пасяўная плошча, пагалоўе жывёлы, наяўнасць машын і абсталявання, а таксама арэнда зямлі, жывёлы, інвентару, наём рабочай сілы). У развіцці дынамічных перапісаў вызначаюць два перыяды. Першы (1920 – 1926), калі ўся ўвага была сканцэнтравана на вывучэнні «сацыяльна-арганічнай эвалюцыі», і другі (1927 – 1929), калі асноўным стала вывучэнне сацыяльна-вытворчых адносін у вёсцы. Сапраўды, спроба вызначэння груп у 1920 – 1924 гг. на аснове непасрэдных класавых прыкмет не ўдалася. Пераход да нэпа на вёсцы прадвызначыў неабходнасць змен, якія акрэсліліся ў развіцці дынамічных перапісаў да 1927 г. Быў зменены сам прынцып закладкі «гнёздаў» шляхам іх звязкі з вытворчым напрамкам пэўнай мясцовасці. Тыповасць раёна вызначалася ў залежнасці ад таго, якая з галін сельскай гаспадаркі давала найбольшы прыбытак. Прытым асаблівая ўвага ў праграме 1927 г. звярталася на вызначэнне сацыяльнага складу насельніцтва, якое абслугоўвалася крэдытнай кааперацыяй, і на сацыяльна-класавыя аспекты ўвогуле.

Пэўным мінусам азначаных абследаванняў можна лічыць усё ж нераспрацаванасць і неабгрунтаванасць асобных крытэрыяў для вызначэння сацыяльна-класавай структуры насельніцтва з улікам спецыфікі сельска-гаспадарчай вытворчасці асобных рэгіёнаў СССР (напрыклад, мяса-малочнай жывёлагадоўлі на Беларусі). Істотным недахопам дынамічных абследаванняў з’яўляецца недастатковасць долі вывучаемых гаспадарак і цяжкасці распаўсюджвання дадзеных на больш шырокую тэрыторыю.

Непасрэднае выкарыстанне лічбавага матэрыялу дынамічных перапісаў немагчыма без папярэдняга выяўлення формаў існавання крыніцы, іх месцазнаходжання, колькасных і якасных асаблівасцей. Акрамя матэрыялаў, якія адклаліся ў цэнтральных архівах СССР (зараз РФ), значная іх частка знаходзіцца ў фондзе ЦСУ Нацыянальнага архіва РБ і адпаведных абласных фондах. Што датычыцца публікацый, то найбольш раннія вынікі перапісаў змяшчаліся ў «Працах ЦСУ» (1921 – 1922 гг.). Асноўная ж маса публікацый адносіцца па часу выхаду ў свет да другой паловы 1920-х гг. У гэты час выйшлі і некаторыя рэспубліканскія зборнікі.

Правядзенне вясеннiх апытанняў мела асноўнай мэтай атрыманне статыстычных звестак аб важнейшых паказчыках гаспадаркі на момант заканчэння вясенняга севу, найперш аб стане ўсяго земляробства і жывёлагадоўлі. Гэтыя дадзеныя былі неабходны для вызначэння памераў сельскагаспадарчай вытворчасці ў бягучым годзе і ў першую чаргу валавога збору збожжавых. Перапіс улічваў як насельніцтва, так і пэўныя гаспадарчыя аспекты: жывёлу, інвентар, асабліва падрабязна пасевы розных культур. Акрамя вытворчых, картачка-фармуляр вясенняга апытання ўключала звесткі аб сацыяльных адносінах па найму-здачы інвентару і жывёлы і найму-продажы рабочай сілы.

Абследаванні праводзіліся сіламі валасных статыстыкаў з прыцягнен-нем работнікаў валвыканкамаў, настаўнікаў, добраахвотных карэспандэнтаў і іншых асоб. Але ў сувязi з тым, што вясенняе апытанне праводзілася часцей адначасова з падатковым улікам у даволі сціслыя тэрміны. Таму галоўнай акалічнасцю, якая асабліва істотна зніжала дакладнасць, з’яўляўся спосаб абследавання (вуснае апытанне галавы гаспадаркі аб памерах пасеву па кожнай паасобнай культуры). Зразумела, сяляне заніжалі велічыню засеяных плошчаў, колькасць жывёлы, ураджайнасць. Ацэнка памераў гэтага зані-жэння як у цэлым па краіне, так і па асобных тэрыторыях была ў 1920-я гг. прадметам заўсёдных дыскусій між ЦСУ і Дзяржпланам. У вынiку прымалі-ся адпаведныя папраўкі на недаўлік. У канцы 1920-х гг. для дадатковага ўдакладнення азначаных матэрыялаў выкарыстоўвалі кантроль-ныя абмеры і нават аэрафотаздымкі. Зводкі першапачатковых дадзеных вясенніх 10%-х пе-рапісаў шырока друкаваліся ў статыстычных зборніках ЦСУ СССР, а такса-ма змяшчаліся ў спецыяльных публікацыях мясцовых статыстычных бюро.

Абследаваннем, блізкім да суцэльнага, з’яўляўся падатковы ўлік, які праводзіўся штогод фінансавымі ўстановамі краіны. З 1923 г. пачалося выданне зборніка «Сельское хозяйство Союза ССР в ... году по данным налоговых сводок по единому сельхозналогу» (да 1930 г.). У гэтых зводных выданнях прыводзiліся галоўныя паказчыкі сельскагаспадарчай вытворчасці па тэрыторыях. Аднак фіскальныя інтарэсы, безумоўна, уплывалі на дакладнасць дадзеных. Да таго ж змены ў адміністрацыйна-тэрытарыяльным падзеле Беларускай ССР (6 паветаў, 10 акруг, 12 акруг, 8 акруг і г. д.) і ў падатка-абкладанні не даюць магчымасці параўнаць большасць звестак, прасачыць дынаміку развіцця сельскагаспадарчай вытворчасці на працягу 1920-х гг.

Бюджэтныя абследаваннi сялянскіх гаспадарак, якiя праводзіліся ў 1920-х гг., заслугоўваюць асаблiвай увагi. Прыкладнае супадзенне ва ўмовах дробнатаварнай вытворчасці як аб’ектаў статыстычнага назірання сялянскай сям’і і сялянскай гаспадаркі дазволіла злучыць у межах адзінага абследавання аналіз сялянскай вытворчасці і спажывання. Побач з тым вывучаліся такія аспекты, як склад сям’і, землекарыстанне, фондаўзброенасць, адносіны найму, арэндныя, крэдытныя і рынкавыя адносіны. Дэтальнасць і сістэматычнасць дазваляюць акрэсліць гэтыя абследаванні як адну з асноўных крыніц аб дакалгаснай вёсцы. Iх матэрыялы шырока публікаваліся. Дадзеныя па пасеву (па кошту асноўных сродкаў вытворчасці) публікаваліся па найбольш поўнай, а індывідуальныя бюджэты – звычайна па скарочанай праграме. Аднак неабходнасць уліку ўсёй інфармацыі, якая змяшчае стужкі распрацоўкі і бюджэтны бланк, вымушае даследчыкаў звяртацца ў архівы.

У другой палове 1920-х гг. пачынаецца статыстычнае вывучэнне і калектыўных гаспадарак. Звесткі аб калектывах друкаваліся ў згаданым вышэй выданні «Сельское хозяйство Союза СССР в ... году по данным налоговых сводок по единому сельхозналогу», а таксама ў асобных зборніках. Пры вывучэнні звестак азначаных публікацый трэба мець на ўвазе, што колькасны рост калектываў не заўсёды адлюстроўваў рэальныя змены ў настроях сялян. Так, напрыклад, з 1924 г. колькасць калектываў, арганізаваных сялянамі, хутка скарачалася, а агульныя лічбы ўзрасталі за кошт стварэння яўрэйскіх арцелей і г. д.

І ўсё ж публікацыі аб калгасах 1920-х гг. істотна адрозніваліся ад адпаведных выданняў 1930-х гг. З 1930-х гг. у аснову статыстычных звестак кладуцца гадавыя справаздачы калгасаў і саўгасаў. Гэта паступова зніжае якасць інфармацыі. У найбольшай ступенi вызначаецца істотная фальсіфікацыя вытворчасці збожжа. З пачатку 1930-х гг. узнікае ідэя ўліку біялагічнай ураджайнасці (на практыцы яна пачала ажыццяўляцца з
1934 г.). Пры гэтым улічваўся ўраджай «на карню». Магчымыя страты пры транспарціроўцы, сушцы, ачыстцы збожжа прымаліся над увагу не заўсёды, а з 1939 г. пра іх забыліся зусім.

Прыкладна такая методыка праіснавала да сярэдзіны 1950-х гг., калі ўпершыню апублікаваны дадзеныя па валавым зборы як свірнавым («амбарным» – руск.) ураджаі. Але ўжо з сярэдзіны 1960-х гг. фарміруюцца іншыя напрамкі скажэнняў, пачынае фігураваць так званая «бункерная» вага (а між іншым, розніца паміж бункернай вагой і фактычнай – пасля ачысткі і сушкі – можа дасягаць чвэрці ўраджаю). Растуць прыпіскі, калі ўраджайнасць «павялічвалі» за кошт няўлічаных плошчаў, а надоі – за кошт няўлічаных кароў. Прытым здадзеную на мяса з прыватнай гаспадаркі жывёлу асобна не пазначалі. Так складвалася статыстычная дэзінфармацыя.