Літаратура старажытнай Русі

1. Перакладная літаратура

У старажытную пару ў адрозненне ад новага часу перакладная літаратура была цесна звязана з арыгінальнай, складала разам з ёю арганічнае цэлае, адзіную эстэтычную сістэму. Як правіла, перакладаліся творы, патрэба ў якіх найбольш адчувалася на дадзеным этапе духоўнага развіцця грамадства, якія істотна дапаўнялі арыгінальную літаратуру, але адначасна былі тыпалагічна блізкія да апошняй паводле агульнага ідэйна-мастацкага характару, гэта значыць адпавядалі эстэтычным густам і светапогляду чытачоў.

Апрача таго, у эпоху Сярэднявечча канчаткова не выпрацавалася і не замацавалася яшчэ паняцце аўтарскага і нацыянальнага права ўласнасці на мастацкі твор. Шмат якія творы мелі інтэрнацыянальны характар, бытавалі ананімна, без выразна пазначаных месца і часу ўзнікнення, тэкст іх свабодна перарабляўся ў розных краінах у адпаведнасці з мясцовымі запатрабаваннямі. Таму помнікі перакладной літаратуры старажытнага часу справядліва лічацца неад'емнай часткай кожнай нацыянальнай літаратуры.

Грэка-візантыйская паводле паходжання перакладная літаратура вызначалася значнай жанравай разнастайнасцю. Дамінуючае месца займалі ў ёй творы і кнігі, неабходныя для богаслужэння, а сярод іх асаблівае значэнне мелі кнігі Свяшчэннага Пісання, у якіх займальна і цікава расказвалася пра жыццё і дзейнасць легендарнага прапаведніка, «богачалавека» Ісуса Хрыста і выкладаліся асновы хрысціянскага веравучэння. Гэта – Евангелле, Апостал і Псалтыр, часткі славутай Бібліі, найбольш папулярнага сярэдневяковага зборніка царкоўна-рэлігійнага пісьменства.

перакладны літаратура арыгінальны

1.1 Біблія

Гэта надзвычай багаты паводле складу і зместу помнік сусветнай культуры, збор разнастайных твораў фальклорнага і літаратурнага паходжання (міфаў, паданняў, рэалістычных апавяданняў, свецкіх і духоўных песень, павучальных пропаведзей, юрыдычна-маральных запаведзей, філасофскіх афарызмаў і інш.) старажытных народаў Блізкага Усходу. У яе склад уваходзяць таксама гістарычныя хронікі (кнігі Царстваў) і героіка-патрыятычныя аповесці (Эсфір, Юдзіф), творы, у якіх услаўляюцца глыбокія зямныя пачуцці і перажыванні чалавека (Песня песняў) і выяўляюцца яго тагачасныя рэлігійна-містычныя ўяўленні (кніга Данііла, Апакаліпсіс). Складанасць саставу і супярэчлівасць зместу гэтага помніка абумовілі яго ідэйна-мастацкую і стылявую неаднароднасць.

Асноўная частка Бібліі (кнігі Старога Запавету) стваралася на працягу I тысячагоддзя да н.э. на Блізкім Усходзе і выражае ў цэлым ідэалогію грамадства на раннім этапе яго гістарычнага развіцця. Прызнаная свяшчэннай кнігай, кананічным кодэксам веры, маралі і ўсеагульных ведаў пра чалавека і свет, яна выкарыстоўвалася таксама для апраўдання сацыяльнай няроўнасці і рэлігійнай нецярпімасці, пропаведзі грамадскай пасіўнасці і захавання адсталых уяўленняў. Біблія на працягу стагоддзяў вызначала аснову светапогляду мільёнаў людзей, аказвала вялікі ўплыў на развіццё культуры і мастацтва хрысціянскіх народаў. Як помнік літаратуры і грамадскай думкі яна мае вялікую эстэтычную і пазнавальную каштоўнасць.

Першыя пераклады асобных кніг Бібліі са старажытнагрэчаскай мовы на стараславянскую зрабілі Кірыла і Мяфодзій. Дзякуючы балгарскім перакладам гэты твор стаў адкрытай кнігай і для ўсходніх славян. На Русі найбольш распаўсюджваліся Евангелле, Псалтыр і Апостал. Кнігі Старога Запавету бытавалі пераважна ў розных скарочаных варыянтах, у зборніках урыўкаў, так званых парымійніках і палеях. Біблія значна пашырала кругагляд, духоўна ўзбагачала старажытнарускіх чытачоў, далучала іх да культуры развітых хрысціянскіх народаў, а таксама служыла крыніцай задавальнення рэлігійных пачуццяў і глыбока чалавечых перажыванняў веруючых. Уплыў Бібліі адчувальны ў многіх жанрах старажытнарускай літаратуры. Яе цытавалі, наследавалі яе лапідарны і пранікнёны стыль, шырока выкарыстоўвалі яе тэмы, вобразы, крылатыя выразы. У Свяшчэнным Пісанні нашы продкі часта шукалі адказ на хвалюючыя іх злабадзённыя пытанні і праблемы жыцця.

1.2 Апокрыфы

Асобны від царкоўна-рэлігійнай літаратуры складалі апокрыфы – розныя легендарныя аповесці і апавяданні, у якіх больш ярка, падрабязна і свабодна распрацоўваліся біблейскія сюжэты, вобразы, матывы. Гэтыя творы афіцыйна не прызнаваліся хрысціянскай царквою, нават забараняліся, таму называліся апакрыфічнымі, гэта значыць патаемнымі. Паводле зместу апокрыфы падзяляюцца на старазапаветныя, новазапаветныя і жыційныя. Стварэнне Сусвету, гісторыя першых людзей Адама і Евы, жыццё і дзейнасць Ісуса Хрыста і апосталаў, замагільны свет, барацьба дабра са злом, светлых і цёмных сіл – асноўная іх тэматыка. Будучы лёс чалавецтва і свету, паводле ўяўленняў хрысціянства, раскрываецца ў так званых эсхаталагічных апокрыфах. Апакрыфічныя творы на працягу многіх стагоддзяў прыцягвалі ўвагу сярэдневяковага чытача. Яны задавальнялі яго цікавасць да незвычайнага, легендарнага, жаданне дадаткова нешта ўведаць пра славутых біблейскіх герояў і падзеі свяшчэннай гісторыі, у несумненную сапраўднасць якой ён глыбока верыў. Апрача таго, у некаторых апокрыфах закраналіся вострыя сацыяльныя праблемы, выказваліся вальнадумныя, ерэтычныя ідэі, сцвярджаўся дэмакратычны, народны погляд на жыццё грамадства.

У часы Старажытнай Русі ўсходнім славянам былі вядомы многія апокрыфы. Так, у старажытнарускіх спісах XI–XIII ст. захаваліся «Жыццё прарока Ераміі», «Сказанне прарока Данііла», «Жыццё прарока Іллі», «Сказанне Афрадзітыяна», «Хаджэнне Агапія ў рай», «Хаджэнне Багародзіцы па пакутах» і інш. Ускосныя даныя дазваляюць далучыць да гэтага пераліку «Слова Мяфодзія Патарскага», апакрыфічныя апавяданні пра Саламона, «Хаджэнне апостала Андрэя» і шэраг іншых твораў. Пазней колькасць апокрыфаў, што бытавалі на ўсходнеславянскіх землях, яшчэ больш павялічылася. Як папулярныя творы для займальнага чытання яны дажылі ў асяроддзі веруючых да новага часу. Вялікі ўкраінскі пісьменнік Іван Франко апублікаваў, напрыклад, пяцітомны збор апокрыфаў паводле ўкраінскіх рукапісаў XVII–XIX ст.