4. Мянушкі
У мастацкай літаратуры для характарыстыкі літаратурных персанажаў пісьменнікі нярэдка выкарыстоўваюць мянушкі. Сутнасць такіх анамастычных адзінак у канве твораў асабліва відавочная: яны ўтварыліся на базе агульнавядомых апелятываў з матывавана азначанай лексіка-семантычнай характарыстыкай ці ад звычайных прозвішчаў і асабовых уласных імёнаў, якая мастакамі слова адпаведным чынам тлумачыцца і выкарыстоўваецца як дзейсны характаралагічны сродак пры апісанні персанажа. У мастацкіх тэкстах мянушка –гэта дадатковы сродак ідэнтыфікацыі і характарыстыкі чалавека ў пэўным соцыуме, у якім нярэдка прысутнічае эмацыйная ацэнка.
Прырода беларускіх мянушак даследавана яшчэ недастаткова, хоць паходжанне, семантыка, словаўтварэнне, асаблівасці іх выкарыстання ў вуснай і пісьмовай мовах прыцягваюць увагу многіх. Цікавасць да станаўлення і развіцця гэтых найменняў выклікана яшчэ і тым, што значную частку беларускіх прозвішчаў складаюць былыя мянушкі: Бабыль, Бірук, Кулак, Бруй, Лабач, Блатун, Гарбуз, Галавень, Журавель, Сарока. Ёсць родавыя мянушкі, якія перадаюцца з пакалення ў пакаленне: прадзед – Каляснік (вырабляў калёсы), наступныя пакаленні – Калесніквы. Найчасцей мянушкі ўзнікаюць у мясцовым асяроддзі. Ёсць выпадкі, калі цэлыя вёскі маюць агульнае прозвішча і толькі адрозніваюцца мянушкамі. У беларускім мовазнаўстве гэтай праблеме прысвечаны публікацыі М. Бірылы., Г. Мезенка, У. Івашкі, Н. Новік і іншым.
На жаль, вельмі мала даследаваны асаблівасці мянушак у мове мастацкай літаратуры. Частка даследчыкаў лічыць, што сфера ўжывання мянушак абмежаваная. На іх думку, яны найбольш тыповыя народна-дыялектнай мове і ўжываюцца пераважна ў сялянскім асяроддзі. Наш жа аналіз сведчыць, што абсяг выкарыстання мянушак значна шырэйшы: яны ўласцівы ўсім сацыяльным групам насельніцтва, а ў мове мастацкай літаратуры такія онімы – дадатковы спецыфічны сродак для характарыстыкі персанажаў, адзін з кампанентаў для стварэння гумару, іроніі або сарказму. Большасць мянушак у мастацкіх тэкстах мае празрыстую ўнутраную форму, некаторыя – патрабуюць адпаведных тлумачэнняў, каментарыяў, аўтарскіх удакладненняў. Яны найчасцей нагадваюць вядомыя прозвішчы, імёны ябо звычайныя словы, у якіх пэўным чынам заменена або трансфармавана натуральная для такіх найменняў семантыка. Мянушкі часта – семантычныя неалагізмы, у якіх пісьменнік ажыўляе забытае ці ўкладвае новае значэнне ў агульнавядомыя лексемы, якія выковаюць ідэнтыфікуча-характарыстычную ролю і становяцца ключавымі словамі-дамінантамі пры абмалёўцы і апісанні літаратурных персанажаў.
Ажыўленне ўнутранай формы мянушак, уведзеных у мастацкі тэкст (часта яны з’яўляюцца аўтарскімі наватворамі), -- адна з мэт пісьменніка, рэалізацыя якой дае магчымасць выразна актывізаваць іх семантычныя і мастацка-выяўленчыя асаблівасці. Мянушкі найчасцей уводзяцца ў мастацкі тэкст з першых старонак твора разам з партрэтнай характарыстыкай літаратурнага персанажа і служаць своеасаблівай падказкай чытачу пра: а) схільнасці, род заняткаў носьбіта мянушкі: Балаховец – удзельнік банды Булак-Балаховіча; б) адметныя знешнія або ўнутраныя рысы літаратурнага персанажа: Кудлаты – вясковы хлопец з ускалмачанымі валасамі; в) індывідуальныя асаблівасці мовы літаратурных персанажаў: Судзьба – бедны селянін, які часта ўжываў гэта слова. У аснове мянушак ляжыць мімезіснае перайменаванне як вынік “наўмыснага выкарыстання ў сваім маўленні некаторых істотных асаблівасцей чужога маўлення з мэтай перадражніць або высмеяць яго адрасанта”, або частага паўтарэння збыткоўных адзінак, слоў-паразітаў і інш. Мімезісныя рэдублікаты заўсёды канатацыйна значымыя элементы звязнага тэксту, асабліва калі ўлічыць, што яны ўжываюцца мэтанакіравана, каб пакпіць, предражніць асобу, за якой замацавалася штучна створанае найменне. Лексіка-семантычны спосаб утварэння мянушак ад канатацыйна маркіраваных апелятываў або пераасэнсаваных онімаў (даволі часта прозвішчаў вядомых у соцыуме асоб, дзяржаўных дзеячаў і інш.)—адзін з прадуктыўных у пісьменніцкай моватворчасці Я. Коласа, Я. Брыля, В. Казько, У. Ліпскага (Акула, Марак, Хрушч, Латак, Булавешка, Рысь, Мамай, Ламаносаў, Пільсуцкі, Берыя, Мічурын, Сталін, Борман і г.д.).Прыём літаратурнай алюзіі, калі ў якасці новых онімаў выкарыстоўваюцца імёны і прозвішчы вядомых у соцыуме асоб або персанажаў з раней апублікаваных творах, -- адзін з эфектыўных у сучаснай беларускай літаратуры. У выбары мянушак праяўляецца майстэрства пісьменніка, яго інтэлект, дасведчанасць, грамадзянская пазіцыя, мастакоўскае адчуванне амаль няўлоўных нюансаў у словах.
У сваім рамане У. Караткевіч таксама выкарыстоўвае мянушкі, якія складаюцца з агульных або ўласных назоўнікаў:
Чорны Война. А хто такі той Чорны Война?. Вусны Вярбіцкага няўлоўна пацяплелі. Люблю смелых,-сказаў ён.-Можа, таму, што сам не такі. А Война смелы...І страшны. Ездзіць сабе на вараным і страляе;
Цэрбер Гаргонавіч.Наглядчык Цэзар Георгіевіч, па класнай мянушцы Цэрбер Гаргонавіч, мог трапіцца паўсюль.
Халява. ...Халімон Кірдун, па мянушцы Халява, чалавек вельмі добры і вельмі змрочны, напэўна, з той прычыны, што ягоная жонка была незвычайная прыгажуня.
Заключэнне
У. Караткевіч у рамане “Каласы пад сярпом тваім” дастаткова мэтанакіравана выкарыстаў антрапонімы. Лейтматывам праз увесь твор праходзіць думка, што імя з’яўляецца не дэталлю, неад’емнай часткай вобраза. Уласныя імёны не толькі называюць, ідэнтыфікуюць асобу персанажа, але могуць несці сацыяльную і ідэалагічную нагрузку, вызначаць асобу персанажа, абумоўліваць яго характар і паводзіны. Імя выконвае функцыю захавання і трансляцыі нацыянальнай свядомасці, традыцый, гісторыі, культуры народа.
Антрапонімы ў творах мастацкай літаратуры выкарыстоўваюцца як выразныя сродкі адлюстравання рэчаіснасці, якія перадаюць нацыянальны каларыт, а таксама індывідуальна-аўтарскую адметнасць, узбагачаную традыцыямі і вопытам літаратурнага жанру і нават канкрэтнага твора. Яны выяўляюць разнастайныя функцыі, важныя для асэнсавана акрэсленага ўспрымання мастацкага тэксту: пазнавальную, адрасную, ідэалагічную, сацыяльна-ацэначную, эмацыйна-экспрэсіўную, кумуляцыйную і інш., якія ў канкрэтным творы могуць рэалізоўваць усе або некарорыя з названых уласцівасцей з большай або меншай ступенню выразнасці, адпаведнасці зместу мастацкага твора, аўтарскай ідэі. Літаратурныя антрапонімы нярэдка валодаюць канатацыйным значэннем, выяўленне якога звычайна дасягаецца падрабязным аналізам шырокага кантэксту, фактамі творчай біяграфіі мастака слова, веданнем жыццёвага лёсу прататыпаў яго літаратурных персанажаў, часам і глыбокім разуменнем літаратурнага працэсу ў перыяд стварэння мастацкага твора.
Спіс выкарыстанай літаратуры:
1. Вітка,В.Адкуль Вы, як Вас зваць? - "ЛіМ". 1990. 23 лістапада
2. Івашка,У. Некаторыя актуальныя пытанні беларускай антрапанімікі.//зб."Дыялекталогія і культура беларускай мовы" Мн.,1991.С.205, 215.
3. Шур, В. З гісторыі ўласных імёнаў - Мн., 1993.
4. Бірыла, М. Беларуская антрапанімія - Мн., 1969.
5.Крыўко, М З антрапаніміі Дзісеншчыны // Беларуская анамастыка Мн., 1992. С.5-32.
6. Юрэвіч, У. Ад мянушкі да прозвішча // Юрэвіч, У. Слова жывое, роднае, гаваркое - Мн., 1992.
7. Бірыла, М. Беларуская антрапанімія (структура ўласных мужчынскіх імён) - Мн., 1982.
8. Ивашко, В. Как выбирают имена - Мн.,1990.
9. Выйсце крыніц – Мн., 1995
0 комментариев