Развіццё аповесці і рамана ў беларускай літаратуры

3.2 Развіццё аповесці і рамана ў беларускай літаратуры

Поспехі апавядання ў мастацкім асваенні свету, узросшая творчая культура дазволілі беларускім празаікам паставіць перад сабою новую, больш складаную эстэтычную задачу: узяцца за стварэнне вялікіх эпічных форм – аповесці і рамана.

Сапраўднае нараджэнне беларускага рамана адбываецца ў 20-я гады, калі з’явіліся буйныя творы М. Зарэцкага (“ Сцежкі-дарожкі”, 1927, “Вязьмо”,1932), Р. Мурашкі (“Сын”,1929, “Салаўі святога Палікара”, 1940), З. Бядулі (“Язэп Крушынскі”, 1928-32), М. Лынькова (“На чырвоных лядах”, 1934), К. Крапівы (“Мядзведзічы”, кн. 1, 1932). Да гэтага раду належаць раманы М. Гарэцкага (“Віленскія камунары”, апубл. 1963), С. Баранавых (“Калі ўзыходзіла сонца”, апубл. 1957). Аднак першы вопыт празаікаў у вялікай эпічнай форме датуецца перадрэвалюцыйным часам. Незадоўга да Кастрычніка ва ўрыўках публікуецца аповесць Ц. Гартнага “Бацькава воля”, а ў 1918г. – аповесць Ядвігіна Ш. “Золата”. Вельмі розныя і па тэматыцы і па стылёвай своеасаблівасці, гэтыя творы маюць агульнае ў тым, што народжаны імкненнем аўтараў глыбей асэнсаваць жыццё, выявіць лагічную ўзаемасувязь тых ці іншых падзей не ў асобных праяўленнях, а ў іх шырокай грамадскай плыні. З’яўленне гэтых аповесцей напярэдадні Кастрычніка сімптаматычна: проза малых жанраў, якой яна была дагэтуль у беларусаў, настолькі паспела, дасягнула такога мастацкага ўзроўню, калі стаў магчымы пераход да буйных празаічных палотнаў.

Такім чынам, адбывалася два ўзаемазалежных эстэтычных працэсы. Апавяданне падрыхтавала глебу для ўзнікнення вялікіх эпічных форм у беларускай літаратуры, а аповесць і раман у сваю чаргу адкрылі прасторы для ўдасканалення ўжо знойдзеных у жанры апавядання прыёмаў і сродкаў сучаснага слоўнага жывапісу, для пошукаў новых. Пройдзе час раман як жанр “убярэцца ў сілу” і апавяданне перажыве новы ўзлёт, выкарыстаўшы мастацкія дасягненні рамана.

Аднак пакуль што перад аповесцю і раманам паўсталі свае цяжкасці, звязаныя са спецыфікай гэтага жанру.

У цэнтры абедзвюх аповесцей – і “Бацькавай волі” Цішкі Гартнага, і “Золата” Ядвігіна Ш. – стаіць чалавечы характар. Творы цалкам падпарадкаваны задачы ўзняць глыбокія маральныя канфлікты, раскрыць характары герояў, даць сацыяльную і псіхалагічную матывіроўку іх паводзін. Аповесці насычаны, у літаратурным сэнсе гэтага слова, багацейшым матэрыялам з народнага быту, запоўнены красамоўнымі малюнкамі вясковага і местачковага беларускага жыцця.

І тым не менш кампазіцыя твора, характар пабудовы сюжэта, пошукі патрэбных суадносін эпічнага, лірычнага і драматычнага пачаткаў – усё гэта праблемы, якія абавязкова ўзнікаюць у працэсе станаўлення вялікай празаічнай формы ў літаратуры. Узніклі яны і ў беларускай прозе.

“Золата” Ядвігіна Ш. – твор незакончаны, таму цяжка рабіць канчатковыя вывады аб стылі і структуры яго. Што датычыць “Бацькавай волі” Ц. Гартнага, то на эстэтычнай вартасці гэтай аповесці вельмі выразна адбілася адсутнасць у тагачаснай беларускай літаратуры прозы вялікіх форм, адсутнасць патрэбных мастацкіх традыцый.

Аднак слабасці адной з першых беларускіх аповесцей таксама відавочныя. Гэта апісальнасць, вельмі расслаблены сюжэт, пасіўная храналагічная кампазіцыя, перагружанасць неабавязковымі падрабязнасцямі і дыялектызмамі. Прычыны недахопу – неразвітасць беларускай апавядальнай культуры. Праблема кампазіцыі і сюжэта ў беларускім рамане будзе яшчэ стаяць на парадку дня ў 20-х і нават 30-х гадах перад такімі празаікамі, як К. Чорны, П. Галавач, М. Зарэцкі. Гэта хвароба росту пераадольвалася паступова. Але самае галоўнае тое, што ўжо ў дакастрычніцкі час у беларускай прозе была закладзена грунтоўная аснова для яе дальнейшага паступальнага развіцця. І гэта зрабіў Ядвігін Ш.

Для беларускай празаічнай культуры станавіліся ўсё больш характэрнымі стылявая разнастайнасць і глыбокая філасафічнасць. Беларускія мастакі пераймалі вопыт класічнай прозы, але рабілі гэта творча, не парываючы сувязей з фальклорам, на абмінаючы самых надзённых праблем грамадскага жыцця. І ўжо на раннім этапе творчасці ім ўдалося стварыць сапраўды арыгінальнае нацыянальнае мастацтва.

3.3 Шлях нараджэння беларускага рамана

Беларускі раман вырас на традыцыях сусветнага, найперш рускага класічнага, рамана, фарміраваўся на шляху сацыялістычнага рэалізму, узбагачаўся вопытам раманнай творчасці шматнацыянальнай савецкай літаратуры. Заснавальнікі беларускага рамана – Я. Колас (“На ростанях”, 1921, “Новая Зямля”, 1923), Ц. Гартны (“Бацькава воля”, 1916), Ядвігін Ш. (“Золата”, 1920, незаконч.). Станаўленне беларускага рамана адбывалася на аснове абвостранага ўспрыняцця і асэнсавання новай рэвалюцыйнай рэчаіснасці, на аснове нацыянальных традыцый, сацыяльна-бытавой прозы, якая найперш адлюстроўвала жыццё вёскі, быццё селяніна, была трывала звязана з рэальнай рэчаіснасцю. Менавіта на гэтай глебе вырастала сапраўднае наватарства, бо яно вызначалася не так асаблівасцямі формы, як рэвалюцыйнай гуманістычнай канцэпцыяй жыцця, героя, прынцыпамі ідэйнасці, класавасці, народнасці, партыйнасці мастацтва.

Этапам у развіцці беларускага рамана стала творчасць К. Чорнага. З першых твораў ён ўсё больш рашуча пранікаў у дыялектыку ўзаемаадносін чалавека і грамадства, чалавека і абставін. К. Чорны адкрыў вялікія магчымасці прынцыпу гістарызму ў мастацкім вытлумачэнні складанасці чалавечых паводзін, сацыяльных адносін. Часам адчуваецца нават пэўная схематызацыя, калі пісьменнік асабліва падкрэслівае выключна важнае для “пераробкі” чалавека значэнне новых сацыяльных адносін, выкрывае чалавека-ўласніка, чалавека-хціўца. Сацыялагічная спрошчанасць, ілюстрацыйнасць наглядалася ў многіх творах беларускай літаратуры 30 – 50-х г.

Раман стаў больш філасофскі, інтэлектуальны, аналітычны. Яму ўласцівы пільная ўвага да станоўчага героя, глыбокага жыццёвага характару, інтэнсіўнае абнаўленне ўнутранай структуры, імкненне да жанрава-стылявой разнастайнасці. У лепшых даваенных творах і раманах(“Вялікі дзень”, “Пошукі будучыні”, “Млечны шлях” К. Чорнага; “Глыбокая плынь”, “Крыніцы” І. Шамякіна; “Мінскі напрамак” І. Мележа і інш.) у значнай ступені выявіліся тыя рысы, якія характэрызуюць сучасны раман.

Такім чынам, на пачатку XX ст. адбываецца станаўленне беларускага рамана і няскончаны раман Ядвігіна Ш. “Золата” стаў добрай запеўкай у гэтым працэссе, ён натхняў пісьменнікаў звяртацца да асэнсавання чалавечага быцця і яго маральна-эстэтычных праблемаў.

Заключэнне

Для беларускай празаічнай культуры станавіліся ўсё больш характэрнымі стылявая разнастайнасць і глыбокая філасафічнасць. Беларускія мастакі пераймалі вопыт класічнай прозы, але рабілі гэта творча, не парываючы сувязей з фальклорам, на абмінаючы самых надзённых праблем грамадскага жыцця. І ўжо на раннім этапе творчасці ім ўдалося стварыць сапраўды арыгінальнае нацыянальнае мастацтва.

Раман стаў больш філасофскі, інтэлектуальны, аналітычны. Яму ўласцівы пільная ўвага да станоўчага героя, глыбокага жыццёвага характару, інтэнсіўнае абнаўленне ўнутранай структуры, імкненне да жанрава-стылявой разнастайнасці.

У неадназначны час быў напісаны твор. Шмат чаго незразумелага было ў палітычным жыцці грамадства.

Нельга не пагадзіцца з тым, хто гаворыць пра складаны жыццёвы шлях Ядвігіна Ш. Чалавек амаль усё жыццё пражыў для народа, для роднай Бацькаўшчыны. Падзеі тых часоў нявольна праецыруюцца на наш. А ці здатны чалавек прайшоўшы праз турму, не зламацца і застацца чалавекам? А ён здолеў. Менавіта творчы шлях дапамог зберагчы Ядвігіну Ш. чалавечую годнасць, данесці да нас тягаты тых часоў і быць заўважаным сярод іншых. Гэта вельмі цудоўна, калі у чалавечай душы жыве творчасць. На маю думку, то менавіта жыццёвы шлях быў падспор’ем у творчым жыцці Ядвігіна Ш.

Вялікая пашана апынуцца на адной прыступцы з Я. Коласам, Я. Купалам, З. Бядулей, а ён здолеў.

На мой погляд - Ядвігін Ш. узяў сюжэт твора з рэальнага жыцця. Магчыма, вандруючы, ён пачуў гэтую гісторыю, ад сялян і яна так кранула яго сэрца, што ён не змог змаўчаць. Дык і каго ж такое пакіне раўнадушным?

Першы раз прачытаўшы твор, я – чалавек эмацыянальны, не магла прыйсці ў сябе, мяне не адпускалі моцныя ўражанні вельмі доўга. Хіба магло такое здарыцца ў рэальным жыцці? Кожны з нас жыве з думкай аб тым, што са мной такога ніколі не здарыцца. А вось трапляецца! Я мяркую, што Васіль знаходзіўся ў стане эфекту, калі ўсё здарылася. Ніводзін з герояў не нёс адказнасці за свае дрэнныя ўчынкі: ні Васіль,ні Зося, але жыццё само пакарала.

Да таго часу, калі раман “Золата” убачыў свет, Ядвігін Ш. ужо валодаў важнейшымі формамі літаратурнай мовы. Таму твор атрымаўся такім вобразным, эмацыянальным, напружаным. Раман чытаецца вельмі лёгка і хутка, а напісаны на сялянскай гутарковай мове. Калі аўтар апісвае сваіх герояў, то мы, чытачы, вельмі добра адчуваем усе дробныя дэталі, характар і настрой дзеючых асоб.

Спіс літаратуры

1.         Барысенка, В. В. Гісторыя беларускай дакастрычніцкай літаратуры: у 2 т./ Акадэмія навук БССР. Інстытут літаратуры імя Янкі Купалы.-Мінск: Навука і тэхніка, 1969 г.-т. 2.

2.         “Беларуская энцыклапедыя”: у 18 т. Мінск: БелЭн, 2001 г.-т. 13.

3.         Верціхоўская, М.І. Беларуская літаратура: пераказ і аналіз.-Мінск: Кніжны дом, 2004 г.

4.         Ермаловіч, М. На ўзроўні лепшых здабыткаў/ Полымя, №7,1977 г.

5.         Мархель, І.І., Чамярыцкі, В. А. Гісторыя беларускай літаратуры XI – XIX ст.:у 2 т.- Мінск :Беларуская навука, 2007 г.

6.         Хромчанка, К. Беларуская мастацкая проза (канец XIX – пач. XX ст.).- Мінск, 1979 г.

7.         Чыгрын, І. П. Станаўленне беларускай прозы і фальклор.-Мінск: Вышэйшая школа, 1971 г.

8.         Ядвігін, Ш. Выбраныя творы. –Мінск :Мастацкая літаратура, 1976 г.

9.         Ядвігін, Ш. Выбраныя творы. –Мінск :Мастацкая літаратура, 2006 г.